F3B jest to kategoria modeli szybowców zdalnie sterowanych, można powiedzieć, że jest to najtrudniejsza kategoria szybowcowa ze wszystkich. Modele te mają przeważnie 3 metry rozpiętości i ważą ok. 2 kg, wykonane są w najnowszych technologiach z włókien węglowych, aramidowych oraz szklanych. Części modeli są wykonywane w negatywowych formach co daje im precyzję wykonania, połysk i aerodynamiczne wykończenie. Szybowce te muszą być bardzo uniwersalne, ponieważ zawodnicy muszą nimi wykonać 3 zadania: długotrwałość, odległość oraz prędkość.
W modelu jest dozwolone tylko dodawanie balastu oraz zmiany aerodynamiczne modelu, np. w postaci zmiany pochylenia klap. Większość modeli posiada wewnątrz 6 mechanizmów, które poruszają klapami, lotkami oraz usterzeniem ogonowym.

START
Modele holowane są do góry za pomocą wyciągarek elektrycznych wykonanych na bazie silników od rozruszników samochodowych. Wyciągarki mają ograniczenie mocy (1,1 kW), aby zapewnić wszystkim równe szanse. Zawodnicy ograniczeni są również mocą akumulatora, którego prąd rozładowania może wynosić max. 510 A (wg normy EN). Często podczas holowania zawodnicy stosują technikę odchodzenia modelem na bok w celu jeszcze większego naciągnięcia żyłki, która u góry odda swoją energię.

Ze względu na spodziewane obciążenie podczas holowania modelu, skrzydła i dźwigary często są zaprojektowane z myślą o obciążeniu 50 G! Dla porównania pilot myśliwca jest poddawany przeciążeniom 9 G. Do holowania używa się żyłek nylonowych o grubości 1 – 1,4 mm i wytrzymałości od 70 -130 kg! W zależności od warunków pogodowych i wiatru osiągana wysokość startu to 180 – 260 m.

KONKURENCJA A – DŁUGOTRWAŁOŚĆ
Potocznie nazywana termiką. Zawodnicy startują w grupach 3 – 10 osobowych, każdej grupie ogłaszany jest czas startowy (12 minut). W tym czasie należy wystartować, odlatać 10 minut oraz wylądować do punktu w okręgu 15 m w ostatniej sekundzie lotu. Czas zarówno poniżej jak i powyżej 10 minut jest odejmowany od wyniku.

Ideałem jest wynik 10:00 oraz lądowanie w 1 metrze od punktu. Zawodnik z najlepszym wynikiem w grupie otrzymuje 1000 pkt., a pozostali proporcjonalnie mniej. Może się również zdarzyć, że kilku zawodników w jednej grupie wylata 10:00 i wyląduje za 100. W tym zadaniu warto jest mieć ptasi zmysł do wyszukiwania kominów termicznych. Podczas lądowania nie polecam dziobować, możesz uszkodzić swój model, a za chwilę musisz nim wystartować w kolejnych konkurencjach.
Kolejny model możesz zmienić wraz nową rundą, no chyba że uszkodzisz go z nie swojej winy i stwierdzi to jury.

KONKURENCJA B – ODLEGŁOŚĆ
Zawodnicy startują w grupach 4 – 6 osobowych. W tym zadaniu chodzi o to, aby w ciągu 4 minut pokonać jak najwięcej odcinków 150-metrowych. Czas startowy na to zadanie to 7 minut. W tym czasie należy wystartować i rozpocząć lot pomiędzy bazami A i B.

Na każdej bazie znajduje się sędzia bazowy, który pilnuje „swojego” modelu. Przekroczenie którejkolwiek bazy jest sygnalizowane dźwiękiem oraz kolorowym światłem. Jest to najbardziej taktyczna konkurencja. Zbyt szybkie latanie już na początku, doprowadza do nadmiernej utraty wysokości i w konsekwencji lądowanie ze zbyt małą ilością przebytych odcinków, jeśli zaś pilot będzie latał za wolno, to 4-minutowy czas skończy mu się w powietrzu. Zawodnik, który pokonał najwięcej odcinków otrzymuje 1000 pkt., pozostali proporcjonalnie mniej. U nas w kraju udało się zrobić 27 baz w ciągu 4 minut.

KONKURENCJA C – PRĘDKOŚĆ
To zadanie polega na jak najszybszym pokonaniu 600 metrów (4 odcinki po 150 metrów). Zawodnicy startują pojedynczo i mają na to 4 minuty. W tej konkurencji tylko jeden zawodnik ze wszystkich startujących może otrzymać 1000 pkt., więc każdy walczy o ułamki sekund. W Polsce na oficjalnych zawodach notowaliśmy już czasy po 15 sekund. Obecny rekord świata wynosi 12,93 sek., co daje średnią prędkość ok. 180 km/h!